Serieel Beeld periode 1

Het was bij serieel beeld dat ik voor het eerst het “Yes, ik hoor hier!” gevoel kreeg. Na drie weken wennen en onzekerheden kreeg ik voor het eerst iets positiefs te horen over wat ik had gemaakt. Daar hield ik nog wel lange tijd een glimlach aan over.
Vermoedelijk werk ik veel harder als ik negatieve feedback krijg, dan wil ik erachter komen waar dat aan ligt en hoe ik daar iets aan kan doen en dan werk ik net zo lang door tot het wel goed is. Maar om iets goeds te horen, dat was wel de olie op het vuur die ik even nodig had.
Toch bleef het wel moeilijk. Het onderwerp dat ik had gekozen (‘zielige dingen’) greep ik in eerste instantie gretig aan, maar later dacht ik dat het toch wel een erg specifiek en eenzijdig onderwerp was. Ik had er moeite mee. Maar door veel te schetsen, onderzoek te doen en verschillende dingen uit te proberen kwam ik uiteindelijk toch op het goede spoor en ik ben met het eindresultaat heel tevreden. (Ik zou er nog wel verder mee willen gaan!)
Elke les weer was ik onzeker of wat ik had gedaan wel goed was. In de loop der lessen kwam ik er achter dat het altijd goed was, zolang je maar veel dingen uitprobeerde. Dat was een opluchting en ik kon me daardoor beter op het onderwerp richten. Uiteindelijk ging het werken eraan heel makkelijk.
De feedback van de lerares heeft me hier goed bij op weg geholpen. Zij zag dan net weer dingen die ik niet had gezien en daardoor kreeg ik weer zin om door te werken. Terwijl ik in de les kwam met het idee ‘ik zit vast, ik kan niet verder, ik geef het op.’
Ik vond het fijne lessen en ik vond het ook heel verrassend om te zien wat de anderen maakten. Grappig dat iedereen hetzelfde onderwerp krijgt en uiteindelijk met iets totaal verschillends aan komt zetten. Een mens is toch maar een gek beestje...

Resultaat voor deze periode: 8

2D beeldonderzoek 1e periode

Deze lessen was het de bedoeling het ‘licht te vangen.’ Daarvoor gebruikten we houtskool. Houtskool was voor mij geen volstrekt onbekend materiaal, maar ik was weer even vergeten wat een rommeltje het kan worden als je niet oppast.
De tekeningen werden wel steeds beter, maar ik begon het ook steeds moeilijker te vinden. Ging ik in het begin nog intuïtief te werk, later ging ik meer kijken naar verhoudingen de positie van voorwerpen tegenover elkaar. Op het eind leek het steeds meer een onmogelijke opgave. Misschien moet ik toch minder gaan nadenken en weer op intuitie gaan werken. Over het algemeen is dat voor mij vaak een verbetering.
Daarnaast maakten we fotoanalyses. Je koos 2 zwart/witfoto’s en daarvan zocht je de belangrijkste kenmerken. Door het analyseren van de foto’s heb ik meer oog gekregen voor indeling en composities. Waar zit zwart en waar zit wit? Welk deel is het lichtst en hoe licht is dat dan? Welke vormen zijn er te zien en wat doen de restvormen? Heel interessant om te doen en heel leerzaam, maar op een gegeven moment had ik het eerlijk gezegd wel weer gezien. Ik stel altijd prijs op een beetje afwisseling. Aan de andere kant was het voor mij daarom juist wel goed om zo lang met een onderwerp bezig te zijn. Dat geldt voor meer vakken. Normaal was ik waarschijnlijk allang op iets anders overgestapt.
Ik slaakte een diepe zucht en begon aan een nieuwe tekening. En ik léérde er nog van ook.

Resultaat voor deze periode: 7

Beeld en Concept periode 1

Aan dit vak heb ik de meeste hoofdbrekers gehad, maar toen het hoofd eenmaal gebroken was ging het allemaal vrijwel vanzelf.
Op mijn hoede ging ik de lessen in, dit dankzij de geruchten die over degene die de lessen gaf de ronde deden. Inderdaad, de eerste lessen zaten we met zijn allen bang en bibberend in de klas te wachten tot we aan de beurt waren.

Of dit nou een tactiek was die hij opzettelijk gebruikte of niet, daar ben ik nog niet achter. Maar ik weet wel dat het een fantastisch middel was om mijn productie op gang te helpen. Al snel had ik door dat het geen zin had om me er makkelijk en oppervlakkig van af te maken, daar zou niemand iets aan hebben. Ook ik niet. Nee, het onderste moest uit de kruik, het bovenste van de plank en het beste paard moest van stal. (bij nader inzien, laat het paard maar zitten, want hij houd niet van dieren.) En een gelikt kant en klaar idee zou me ook niet helpen, het ging om het proces.

En dus tekende ik. Ik dacht na en ik tekende. En ik plakte en ik zocht. En ik peinsde brak mijn hoofd en langzaam maar zeker kwam er iets uit. Hoe onbenullig sommige dingen ook waren, ze hielpen me om op een standpunt, een idee te komen. Ook al vind ik het moeilijk om dat idee nu concreet te benoemen. De tekeningen spreken voor zich.

Uiteindelijk wist ik niks meer te tekenen. Ik had alles getekend dat er over het onderwerp te tekenen viel. Zelf had ik het op dat moment niet zo door, maar de leraar wees mij erop en achteraf wist ik dat het zo was. Toen ben ik op zijn advies gaan bouwen.

Het eindresultaat mag er zijn. Van balsahout (een zacht soort hout dat je makkelijk kan snijden en plakken) maakte ik het kastje met verschillende verdiepingen, onderling verbonden met trappetjes en ladders. De verdiepingen staan voor een soort zoektocht, een zoektocht die ik tijdens deze lessen, tijdens deze hele periode heb gemaakt. Daarnaast is er sprake van overwinningen. Steeds kwam ik een klein beetje verder. Dat is waar de ladders voor staan.

Bij deze lessen heb ik me verbaasd over mezelf. Nooit had ik verwacht dat dit er uit zou komen en wat een vooruitgang ik zou boeken. Ik heb geleerd om me niet teveel zorgen te maken, vooral niet te ver vooruit te kijken en vooral om te DOEN. Ook al lijkt het onbenullig, gewoon toch doen. En daarnaast om dichtbij mezelf te blijven qua onderwerp. Om het onderwerp naar mezelf toe te trekken. Dat maakt het veel makkelijker om er mee bezig te zijn.

resultaat voor deze periode: 8

3d eerste periode

In de allereerste les gebruikten we onszelf als beeldmateriaal. Verrassend. En wat mij betreft een feest van herkenning, want het rondrennen en poseren kende ik van mijn eerste opleiding.
De lessen daarna werkten we met klei. De werkstukken waren wat aan de vadsige kant. (omdat het zulk zwaar materiaal is en het de neiging heeft om in te zakken. ) Geduld is een schone zaak, merkte ik wel. En ook goed kijken en observeren wil helpen bij het exact namaken van een voorwerp of zoiets complex als een oor. Maar ook dát kende ik van mijn vorige opleiding. ( Dat ik er niks geleerd heb kun je niet zeggen.)
Vervolgens besteedden we de laatste lessen aan het fabriceren van een 'kop uit honderd dingen'. Hiernaast de verschillende stappen daarin.
Het ontstond spelenderwijs. Ik bedacht niet van te voren: 'he, die kikker word de basis.' Meestal bedenk ik zulk soort dingen wel van tevoren. Als ik dat nu gedaan had was het resultaat heel anders geweest. Maar dit keer heb ik de bouwmaterialen over de tafel uitgespreid en ben maar gewoon wat gaan combineren. Ik heb er best plezier in gehad, het resultaat was er echter al vrij snel, zodat ik in de latere lessen weinig meer kon doen.
Het prettigste aan deze lessen vond ik dat ik lekker bezig kon zijn en ik er thuis weinig aan hoefde te doen. Een verademing omdat ik mijn handen al vol had aan de andere vakken. Jammer dat er voor mij niet echt een uitdaging in zat en ik het idee heb dat ik niet erg veel heb geleerd (Hoewel ik me prima heb vermaakt.)

Resultaat voor deze periode: 6