Ik ging deze periode door waar ik was gebleven met mijn werk in de vorige periode. Ik stond toen aan het begin, nu had ik de kans een en ander wat meer uit te werken.
Ik haalde mijn naaimachine naar school, dat was een grote verbetering. Nu hoefde ik niet meer eerst naar huis als ik iets wilde naaien. Dat en mijn waterkoker maakten mijn werkplek tot een functionele werkplek waar ik graag kwam werken.
Aan het eind van de vorige periode was ik erg ontevreden over wat ik tot dan toe had gedaan, ondanks de goede resultaten. Ik kon geen werk aanwijzen waar ik tot dan toe echt tevreden mee was. Ik wilde hier natuurlijk graag verandering in brengen, maar wist niet goed hoe ik dat moest doen.
Ik was begonnen met het maken van videobeelden, daar wilde ik mee doorgaan. Ik wilde graag meer schrijven omdat ik het idee had maar in de wilde weg iets te doen.
Dankzij Publicatie kwam ik deze periode goed op gang, Voorstelling hielp me om wat meer bij mijn werk stil te staan.
Ik werkte alsof er geen eind aan zou komen. Het ging lekker.
Ergens op het einde van de periode viel ik echter stil. Ik had een hoop werk verricht. Nog meer dan de vorige periode! Ook had ik idee dat ik wel wat meer diepgang had gevonden dan eerst en dat ik beter aan het uitwerken van ideeen toegekomen was. Echter, ik had de intentie ergens halverwege achter me gelaten zonder het te beseffen. Waarom deed ik de dingen die ik deed ook al weer? Waarom had ik al die poppen in elkaar gezet? Waarom was ik die films in elkaar aan het zetten?
Kortom, ik was te lang in een richting doorgegaan en er viel daar niets meer te halen. Ik moest terugkeren.
Ik weet graag wat me te doen staat. Stilstaan is heel akelig. Het liefste ben ik altijd bezig. Toch verzekerde men mij dat ook het stilstaan bij het proces hoort. Dat het soms zelfs noodzakelijk is om op het werk te kunnen reflecteren. Dus, met de minorperiode in het vooruitzicht, laat ik het atelierwerk voorlopig voor wat het is om er later met een frisse blik op terug te kunnen keren. Ontevreden ben ik dit keer niet.
Ik haalde mijn naaimachine naar school, dat was een grote verbetering. Nu hoefde ik niet meer eerst naar huis als ik iets wilde naaien. Dat en mijn waterkoker maakten mijn werkplek tot een functionele werkplek waar ik graag kwam werken.
Aan het eind van de vorige periode was ik erg ontevreden over wat ik tot dan toe had gedaan, ondanks de goede resultaten. Ik kon geen werk aanwijzen waar ik tot dan toe echt tevreden mee was. Ik wilde hier natuurlijk graag verandering in brengen, maar wist niet goed hoe ik dat moest doen.
Ik was begonnen met het maken van videobeelden, daar wilde ik mee doorgaan. Ik wilde graag meer schrijven omdat ik het idee had maar in de wilde weg iets te doen.
Dankzij Publicatie kwam ik deze periode goed op gang, Voorstelling hielp me om wat meer bij mijn werk stil te staan.
Ik werkte alsof er geen eind aan zou komen. Het ging lekker.
Ergens op het einde van de periode viel ik echter stil. Ik had een hoop werk verricht. Nog meer dan de vorige periode! Ook had ik idee dat ik wel wat meer diepgang had gevonden dan eerst en dat ik beter aan het uitwerken van ideeen toegekomen was. Echter, ik had de intentie ergens halverwege achter me gelaten zonder het te beseffen. Waarom deed ik de dingen die ik deed ook al weer? Waarom had ik al die poppen in elkaar gezet? Waarom was ik die films in elkaar aan het zetten?
Kortom, ik was te lang in een richting doorgegaan en er viel daar niets meer te halen. Ik moest terugkeren.
Ik weet graag wat me te doen staat. Stilstaan is heel akelig. Het liefste ben ik altijd bezig. Toch verzekerde men mij dat ook het stilstaan bij het proces hoort. Dat het soms zelfs noodzakelijk is om op het werk te kunnen reflecteren. Dus, met de minorperiode in het vooruitzicht, laat ik het atelierwerk voorlopig voor wat het is om er later met een frisse blik op terug te kunnen keren. Ontevreden ben ik dit keer niet.
Resultaat voor deze periode: 8
Geen opmerkingen:
Een reactie posten