De opdracht was om een oude, monumentale boom te kiezen, ergens in Nederland. Het was de bedoeling daar een relikwie of een eerbetoon voor te maken.
Ik koos voor de drie platanen die bij mijn oude basisschool staan; de Driestam in Eindhoven.
Het zal zo’n 15 jaar geleden zijn dat ik op die school zat. Inmiddels is het oude gebouw vervangen voor een nieuw gebouw.
Toen ik er voor het eerst ging kijken was ik teleurgesteld. Zonder dat charmante gebouw uit de jaren 40 stonden de bomen op een onbeschut en verder kaal plein. Recht aan de weg. Toch besloot ik om deze bomen, om nostalgische redenen te kiezen voor deze opdracht. Ik heb zoveel meegemaakt onder deze bomen, heb daar een belangrijk stuk van mijn jeugd doorgebracht. Daar moest iets mee te doen zijn.
Ik begon met het maken van wat foto’s en het maken van tekeningen. Ook sprak ik de directeur, die in de tijd dat ik er op school zat ook al directeur was. Hij zei dat het altijd goed was als ik kwam tekenen en foto’s maken. Op mijn vraag of ik ook iets met de kinderen zou kunnen doen bracht hij mij naar Pieter, van wie ik vroeger rekenles kreeg. Deze herkende mij onmiddellijk. (wat een geheugen.)
IK heb met de klas van Pieter een aantal tekeningen gemaakt. Dat was een erg leuke ervaring. De kinderen in de leeftijd 9 t/m 12 waren erg enthousiast en het leverde bijzondere tekeningen op.
Maar wat nu te doen met deze tekeningen?
Ik was dan wel erg blij met deze tekeningen, maar behalve dat ik nu zeker wist dat ik geen lerares wil worden (structuur is niet mijn sterkste punt) wist ik niet wat ik er verder mee moest. Bovendien miste ik het om zelf te tekenen. Een hele periode alleen maar tekeningen van anderen verzamelen zag ik niet zitten!
Eerst ben ik de tekeningen gaan analyseren. Dat bracht me ook niet veel verder. Het tekeningen- hoofdstuk was nu afgesloten, maar er was nog een halve periode over. Wat daarmee te doen?
Ik ging nadenken waarom deze bomen me nou zo aantrokken. Ik ben naar de school toe gegaan om te tekenen en te schrijven en ik probeerde er achter te komen wat nou precies de kern van de zaak was. Ik bedacht me dat ik het een interessant idee vond dat die bomen daar al jaren roerloos staan terwijl er honderden kinderen onder opgroeien en spelen. Ik vroeg me af of ze iets van die kinderfantasieën mee zouden krijgen. Met zoveel vrolijke kinderen om je heen moet je wel een blije boom worden?
De leraar verwierp dit idee omdat hij “fantasie” een vervelende term vond. Hij vond dat mijn werk van het begin af aan een soort zoektocht naar nostalgie was en dat ik daar aan zou moeten vasthouden. Hoewel ik het er niet mee eens was dat dit geen goed idee zou zijn, zag ik in dat het laatste waar was. Ik nam dus nog een stap terug en concentreerde me op de situatie zoals die vroeger was, mijn herinneringen en hoe de situatie nu is, mijn ervaringen.
Ik ging dus weer terug om te tekenen en te schrijven, dit keer slechts met het doel een soort dagboek samen te stellen.
Na het vergaren van deze informatie (het had nog veel meer kunnen zijn, dat had ik ook graag gewild, maar daar was de tijd niet meer voor) moest ik een vorm bedenken om dit te presenteren.
Een klein boekje werd voorgesteld, maar daar had ik de tijd, de kennis en de middelen niet voor.
Na al dat moeilijke gezoek wilde ik ook wel eens iets leuks doen, iets voor mezelf. Daarom besloot ik te gaan naaien. Ik selecteerde teksten en tekeningen, verkleinde deze en naaide ze op oude lapjes. Deze lapjes waren afkomstig van oude jurken die mijn moeder vroeger voor mij maakte en andere stoffen waar ik jeugdherinneringen aan bewaar. Al deze lapjes werden aan elkaar genaaid tot een geheel; een grote lappendeken van mijn ervaringen en herinneringen.
Ik had plezier in het naaien, het selecteren, het combineren. Het duurde lang, maar dat had ik niet zo door. Het naaien werd een roes, waaruit ik dan ontwaakte om erachter te komen dat het allang etenstijd was geweest.
Het resultaat is 1 meter hoog en 1,25 meter breed. Als klein meisje had ik het prachtig gevonden.
Deze periode heb ik iets geleerd over mislukken. Iedereen zegt altijd dat je veel leert van fouten maken, maar ik vermijd het liever. Deze periode ondervond ik echter dat je door het maken van fouten leert om toch weer de draad op te pakken en dat het mogelijk is alsnog met iets goeds te komen. Je bekent als het ware kleur door keuzes te maken en als die kleur niet goed blijkt te zijn, weet je dat ook weer. Daardoor moet je wel terug gaan naar je beginselen, je basis, om van daaruit een nieuwe koers te bepalen.
Ik had liever een moeiteloos proces gehad, maar ja… het resultaat is er niet minder om.
Resultaat voor deze periode: 8
Geen opmerkingen:
Een reactie posten