Mijn tekst was als volgt:
“Hij die nooit van mening verandert is als stilstaand water en kweekt reptielen in zijn geest.”
Het is een fragment uit een tekst van William Blake. Ik las het jaren geleden in een boek over heksen. Die zin is blijven hangen en is ook zijn eigen leven gaan leiden, zodat ik dacht dat het was: “hij die nooit verandert is als stilstaand water: hij kweekt reptielen in zijn ziel.” Voor mij heeft het te maken met slechte gedachten die groeien, steeds groter en hinderlijker worden, als een alles overheersend monster, een rotte plek in je ziel, die je tijdig moet verwijderen.
Als voorbeeld hiervan nam ik het feit dat ik altijd vreselijk graag mooi wilde zijn. Het is iets waar ik veel mee bezig ben geweest en wat me ook lang ongelukkig en onzeker heeft gemaakt. Nog steeds speelt het een rol, maar niet meer zo’n grote.
Ik ben gaan tekenen, schrijven en materiaal gaan verzamelen. Teksten over schoonheidsidealen zijn er genoeg. Vrouwen die het de media en de schoonheidsindustrie kwalijk nemen dat hen een onmogelijk schoonheidsideaal word opgedrongen. Dit was niet de kant die ik op wilde. Ik wilde niemand anders de schuld geven en ik ben er ook niet boos of verbolgen over. Als de schuld bij iemand ligt, dan bij mijzelf. Naar mijn mening is het iets dat je zelf moet overwinnen en dat is me min of meer gelukt. Soms vind ik mezelf mooi en soms niet, maar de dingen zijn zoals ze zijn, daar valt in essentie weinig aan te doen.
Het is een fragment uit een tekst van William Blake. Ik las het jaren geleden in een boek over heksen. Die zin is blijven hangen en is ook zijn eigen leven gaan leiden, zodat ik dacht dat het was: “hij die nooit verandert is als stilstaand water: hij kweekt reptielen in zijn ziel.” Voor mij heeft het te maken met slechte gedachten die groeien, steeds groter en hinderlijker worden, als een alles overheersend monster, een rotte plek in je ziel, die je tijdig moet verwijderen.
Als voorbeeld hiervan nam ik het feit dat ik altijd vreselijk graag mooi wilde zijn. Het is iets waar ik veel mee bezig ben geweest en wat me ook lang ongelukkig en onzeker heeft gemaakt. Nog steeds speelt het een rol, maar niet meer zo’n grote.
Ik ben gaan tekenen, schrijven en materiaal gaan verzamelen. Teksten over schoonheidsidealen zijn er genoeg. Vrouwen die het de media en de schoonheidsindustrie kwalijk nemen dat hen een onmogelijk schoonheidsideaal word opgedrongen. Dit was niet de kant die ik op wilde. Ik wilde niemand anders de schuld geven en ik ben er ook niet boos of verbolgen over. Als de schuld bij iemand ligt, dan bij mijzelf. Naar mijn mening is het iets dat je zelf moet overwinnen en dat is me min of meer gelukt. Soms vind ik mezelf mooi en soms niet, maar de dingen zijn zoals ze zijn, daar valt in essentie weinig aan te doen.
Bij het zoeken naar materialen om te fotograferen kwam ik een pop tegen die ik maakte toen ik 13 jaar oud was. Deze liet precies zien wat mijn wens was toentertijd. Lang blond haar, lange benen, rode lippen… ik had er zelfs borsten opgenaaid. Naar aanleiding daarvan ben ik meer poppen gaan maken. Ik wilde veel poppen maken die de wens van het mooi zijn in zich droegen, laten zien wat je jezelf aandoet om maar mooi te zijn. Deze wilde ik in een installatie plaatsen. Het zou een soort obsessief voodoo-ritueel moeten worden.
Mijn eerste idee was om een opstelling met verschillende kamerschermen te maken met daarin een tafereeltje van een kaptafel met schoonheidsspullen, een spiegel en met al die poppen. Alsof de toeschouwer een kijkje in het domein van een obsessieve dwangpatiënt nam. (Op dit punt wil ik nog vermelden dat ik psychisch in orde ben, ongevaarlijk voor de buitenwereld en geheel toerekeningsvatbaar. ) Experimenten met een soortgelijke opstelling werden echter niet zoals ik dat wilde. Ik had er geen goede spullen voor, geen mooi kamerscherm, geen goede spiegel en geen geschikt kaptafeltje.
Ondertussen werden te poppen, inmiddels 6 stuks, onderworpen aan experimenten; de een werd ingebonden in een raamwerk van stokjes, de ander werd ingevroren in een bak water. Van deze experimenten maakte ik foto’s en ik tekende er over in een oud boekje over weven. Daarin plakte ik uiteindelijk ook de foto’s , zodat het een soort dagboek werd.
Ik kwam nu op het idee om een soort altaar te bouwen voor rituele poppenmarteling. Ik maakte hiervoor drie poppen die min of meer op elkaar leken, een klein kamerscherm en een raamwerk met een hoes erover. Doordat mijn timmertalenten niet zo goed ontwikkeld zijn en ik ook te ongeduldig was om alles mooi uit te werken werd het raamwerk wat rommelig, maar mijn naaitalenten versluierden dat, letterlijk en figuurlijk. Aangekleed met poppen, spiegeltjes, kaarsjes en make-up werd het toch een indrukwekkend geheel waar ik erg tevreden over ben.
Ook erg tevreden ben ik over deze manier van werken. Ik was heel blij dat het niet persé allemaal 3D hoefde te zijn. De vorige periode moest het werk vanaf les vier allemaal ruimtelijk zijn en dat vond ik een vervelende beperking. Nu heb ik heel breed kunnen werken, met tekeningen, met collages, met foto’s, met ruimtelijke werkjes… Zo kwam ik weer op nieuwe ideeen. Als het op het ene vlak niet werkte ging ik door op een ander gebied. Het werkte heel goed voor mij en uiteindelijk is het samen een mooi geheel geworden.
Resultaat voor deze periode: 8
Geen opmerkingen:
Een reactie posten