Dacht je van de huizen af te zijn na de eerste periode. Nee! We gaan er vrolijk mee door! Maar wel in een heel andere vorm.
Het was de bedoeling dat we een huizenrij uitkozen en daar onderzoek naar deden. Ik koos een huizenrij uit die leeg staat. 'S nachts is het er donker, er brand maar een lantaarnpaal. De huizen zijn met planken dichtgetimmerd en het ziet er heel vreemd en verlaten uit.
Waarom koos ik precies deze huizenrij? Tot op dit moment kan ik daar nog geen duidelijk antwoord op geven. Daar heb ik lang over nagedacht. Het leek me gewoon spannend. Bovendien hoef je dan geen inwoners te interviewen. Het ziet er zo gek uit en het is mysterieus. Bovendien vind ik het hele mooie huisjes. Mooie, vooroorlogse gezinswoningen. Er is niks mis mee en toch gaan ze tegen de vlakte, binnenkort. Om plaats te maken voor lelijke nieuwbouw. (Ze halen in Eindhoven alles weg wat ook maar een beetje oud is. Zonde.)
De onderzoeksfase, die 5 weken duurde, was een verwoedde zoektocht. Waarom deze huizenrij? Waarom? Ik maakte foto's, verzamelde bouwtekeningen, zocht informatie over de sloop op, schreef veel, ik waagde me zelfs aan het maken van een maquette... En nog kwam ik er niet uit.
Na deze onderzoeksfase kwam het idee. Bij het tekenen en het brainstormen over de mogelijkheden.
Ik zou het huis van mijn dromen maken. Niet het ideale huis om in te wonen; maar letterlijk. Een huis dat een plek zou kunnen bieden aan alle bizarre dingen die ik in de loop der jaren heb gedroomd.
Dromen zijn altijd een bron van inspiratie voor me geweest en ze verdienen een plek om geeerd te worden. Deze huizenrij is daarvoor zeer geschikt. Je kan er niet in! Alleen als je moeite zou doen zou je inzicht kunnen krijgen in mijn dromen. Het is een veilige en rustige plek om mijn dromen te herbergen. Hieronder enkele schetsen.
De leraar leek het een prachtig idee, maar dan moest het niet bij schetsen blijven. Gelijk op de muren! In een van die huizen!
Tja, het leek me ook een spannend idee, maar niet erg uitvoerbaar. Hoe zou ik daar naar binnen moeten komen? Alles was dicht. En een week daar blijven, zoals hij voorstelde, was op dat moment ook niet haalbaar. Toch wilde ik het proberen en dezelfde avond nog ben ik met dappere vrienden van me naar binnen gegaan.
Wat een operatie was dat! Eerst over het schuurtje klimmen, enkele schuttingen over, zoekend naar een plek waar we naar binnen konden. Uiteindelijk vonden we een huis waar we makkelijk in konden. Daar hebben we eerst rond gekeken. (Want als wij er in konden zouden anderen het ook kunnen. Wie weet zaten ze daar...) Toen alles veilig leek liet mijn aanhang me alleen. Daar zat ik dan. En ik heb geschilderd.
Maar lang hield ik het niet uit. Ik hoorde allemaal vreemde geluiden en politiesirenes. Elke keer als ik liep stond ik in glas, wat enorm doorgalmde. En het was koud! Ik begon mezelf vanalles wijs te maken, waarvan ik nu denk 'stom eigenlijk'. 10 uur 's avonds klom ik in mijn eentje weer terug. over de besneeuwde schuren. Het metaal van het ijzeren hek was zo koud dat mijn handen er aan vastplakten. Maar uiteindelijk overkwam me niks ergers dan dat er een knoop van mijn jas sprong.
Hier is het tot de beoordeling bij gebleven. Het had iets heel moois kunnen worden, maar daar zou tijd voor nodig zijn. Achteraf had ik er spijt van dat ik het verder niet heb geprobeerd. Een gemiste kans.
Maar heb geduld, hier is het laatste woord nog niet over gezegd!
Resultaat voor deze periode: 7+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten